W niedzielę, 1 maja, w dzień po uroczystym otwarciu pojezuickich piwnic pod wzgórzem Abrahama, znacznie łatwiej, a więc i o wiele bardziej refleksyjnie można było zwiedzić ten niezwykły zabytek.
Przypomnijmy, iż jego najstarsza część liczy sobie obecnie już około 450 lat. Wówczas to ogromnym wyzwaniem dla pułtuskich zakonników Towarzystwa Jezusowego było zapewnienie dachu nad głową i wyżywienia swoim blisko tysiącu wychowankom. Wraz z rozbudową obiektów szkolnych konieczne okazało się m.in. utworzenie odpowiedniej spiżarni – magazynów żywnościowych umożliwiających przechowywanie produktów dla uczniów i nauczycieli, co w tamtych czasach stanowiło nie lada wyzwanie. Jedynym praktykowanym w wiekach średnich sposobem trwałego magazynowania żywności było drążenie głębokich podziemnych korytarzy – odpowiednio zimnych, a im głębsze, tym bardziej lodowatych pomieszczeń piwnicznych. W tym celu jezuici zakupili „Wzgórze Abrahama”. Założyli tam folwark zwany Podgórzem. Do roku 1573 zostały w nim wydrążone dwa korytarze – jeden o długości ponad 14 metrów z otworami wejściowymi od wschodu i od północy, a drugi 11-metrowy prowadzący w głąb podziemia. Ściany obmurowano cegłami i zwieńczono sklepieniami kolebkowymi. Po roku 1610 w głębi wzgórza wykonano architektonicznie podobny trzeci korytarz, ponad 20-metrowy, z którego dochodzi się do owalnej sali. To pomieszczenie nie doczekało się jednak ceglanego obmurowania. Od połowy XVII wieku zaniechano dalszej rozbudowy piwnic, jednak aż do XIX stulecia użytkowano je zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Piwnice magazynowe i korytarze znajdujące się wewnątrz wzgórza są rozmieszczone na bardzo nieregularnym, aczkolwiek ciekawym planie.
Wydział Promocji, Kultury i Sportu Urzędu Miejskiego w Pułtusku